نان جوین مدینه یا زندگى در کنار خلیفه

hمام جواد علیه السلام به دعوت و اصرار ماءمون خلیفه ى عباسى ، مجبور به ترک مدینه و اقامت در شهر بغداد، و زندگى در کنار خلیفه .

مردم براى جلب توجه مردم ، و تقویت پایه هاى حکومت خود، امکانات و وسایل آسایش و رفاه زندگى دنیوى را، براى امام فراهم نمود.

حسین مکارى مى گوید: یک بار که به منزل امام جواد علیه السلام در بغداد وارد شدم و وضع زندگى ظاهرى وى را مشاهده کردم ، پیش خود گفتم : او هرگز به موطن خویش (مدینه ) باز نمى گردد!

ناگهان متوجه شدم ، امام علیه السلام سر به زیر انداخت ، و سپس سر را بالا آورد، رنگ چهره و رخسارش به زردى گرایید، و با حالتى از خشم و غضب به من فرمود: اى حسین ! نان جوین و نمک سائیده در شهر مدینه و در کنار حرم جدم رسول خدا، هر آینه برایم بهتر و محبوب تر از این وضعیتى است که مشاهده مى کنى !

با این سخن امام ، متوجه شدم که سخن سرى و مخفیانه ى من که هیچ غیر از خودم به آن آگاه نبود، موجبات ناراحتى وى را فراهم نموده ، و او با این سخن شیرین و بیدارگر، از ضمیر و باطن من خبر داد، و به من فهماند که او به دنیا و و ظواهر آن دلبستگى ندارد(169).

پاسخنامه ى فراموش شده و خبر از بیمارى

محمد بن فضیل صیرفى نامه اى به امام جواد علیه السلام نوشت و در آن سؤ ال کرد: آیا سلاح پیامبر نزد شماست ؟ ولى فراموش کرد نامه را خدمت حضرت به فرستد.

مى گوید: در کمال ناباورى شخصى از حضرت آمد و نامه اى که در آن دستور فرموده بود تا بعضى از احتیاجات حضرتش را فراهم نمایم ، نوشته بود: سلاح پیامبر نزد من است ، و این سلاح مانند تابوت در میان قوم بنى اسرائیل است ، وقتى که هر امامى از ما از دنیا مى رود آن را به دست امام پس از خودش مى سپارد.

او مى گوید: جهت زیارت خانه ى خدا به مکه مشرف شده و پس از آن قصد زیارت حرم نبوى در مدینه را داشتم . من در مکه بودم و امام جواد علیه السلام در مدینه ، مطلبى در ذهن داشتم که غیر از خدا هیچ کس از آن باخبر نبود. وقتى که وارد مدینه شده و به دیدار حضرت شتافتم ، فرمود: از آنچه در ذهن دارى استغفار کن ، و از اینگونه نیتها پرهیز و دورى کن .

یکى از افرادى که با من دوست بود، پرسید: قصه چیست ؟ گفتم : به هیچ کس نخواهم گفت .

هنگام وداع و خداحافظى فرمود: یکى از پاهایت درد خواهد گرفت و دچار بیمارى مى شود. پس صبر کن ، و هر کس از شیعیان ما اگر در برابر بیمارى صبر داشته باشد، و زبان به شکایت نگشاید، خداوند پاداش هزار شهید به او مى دهد.

به طرف مکه در حرکت بودم ، در بین راه یکى از پاهایم مشکل پیدا کرد، و چندین ماه از درد و رنج ناراحت بودم .

سال بعد جهت زیارت خانه ى خدا به شهر مکه سفر کرده و خدمت آن حضرت رسیدم ، عرض کردم : جانم به فرایت اى پسر رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم ، درد پا آسایش را از من گرفته است ، دعایى بخوانید تا بهبود پیدا کنم .

فرمود: آن پایت که اکنون درد مى کند خیلى مهم نیست : پاى سالمت را بیاور تا دعایى بر آن بخوانم .

امر امام را اطاعت نموده و پایم را جلو آورده و حضرت دعایى خواند، پس ‍ از حرکت کردن احساس کردم که پاى سالم من آثار درد در آن ظاهر شد، ولى درد و رنج پس از مدتى کوتاه از بدن و پاهاى من بیرون رفت و سلامتى و صحت دوباره را باز یافتم

 

نوشته شده در دوشنبه 91 مهر 24ساعت ساعت 7:41 عصر توسط کارگزار آرمان شهر مهدوی| نظر بدهید