دستان سبز

ای دل، تو سزاوارِ کرامتی. نگاه های منتظر، به تو خیره مانده است. اینک در جشن نیکوکاری دل های خسته را در میهمانی خود پذیرا باش و بدان لبخند را بر لب های چشکیده بباران. فردا که بهار آید دستانِ خود را سبز خواهی دید.

نثارِ ایثار

امروز طراوت میهمان دل های ماست. امروز از آسمان عطوفت می بارد و درختان عاطفه را می بینی که میوه های ایثار نثار می کنند. امروز زمینیان آسمانی شده اند. امروز خدا در همین نزدیکی ها نعمت می پاشد. امروز فرشتگان طبق طبق نیکی به آسمان می برند. امروز، روز نیکوکاری است.

شرجیِ طراوت

آرام و سبک بار پر می کشند. اوج می گیرند و آسمان را زیبایی می بخشند. پرندگان مهربانی را می گویم. چقدر هوا شرجیِ طراوت است. چقدر باغ دل ها شکوفاست که این گونه عطر عشق در هوا پراکنده است. مگر امروز چه روزی است؟ آری، امروز روز نیکوکاری است.

درخشش شور و شعور

باید نگریست. باید با دقت به مهربانی اینان نگریست. کدام زبان می تواند این همه عاطفه را سپاس گوید؟ گل های احساس را ببین که از شرم عرق کرده اند. امروز، «حی علی خیرالعمل» است. امروز روز نیکوکاری است.

کویر نیاز

امروز در مزرعه عشق، بذر نیکوکاری می پاشند، تا فردا در بهار دل ها، گل های معنویّت شکفته شود. سرسبزی فردا مدیونِ همّت مردان و زنانی است که شادی های خود را بر کویر نیازهای هم وطنانِ خود می پاشند. فرخنده باد این شور و خجسته باد روز با طراوتِ نیکوکاری.

ستاره های نیکوکاری

کرامت از خرمنِ شما خوشه می چیند. نیکوکاری از آسمان عطوفت شما می بارد و مهربانی، دست به دامانِ شماست. شما که شادمانی را میهمانِ سفره نیازمندان کردید و عاطفه را شرمنده خود ساختید. درود فراوان پروردگارتان بر شما باد و خجسته باد بر شما روز نیکوکاری.

ارمغان

به شما می اندیشم. به شما که این گونه به یاری نیازمندان می شتابید. به شما که سبدسبد محبت را از باغ همیشه سبزِ باورِ خود به ارمغان می آورید. به شما می اندیشم؛ به شما که عطوفت و مهربانی پروردگار در رگ هایتان جاری است. مبارک باد بر شما روز نیکوکاری.

دستان مهربان

چه چیز بالاتر از آن که خدا شما را دوست می دارد؟ شما را می گویم؛ شما که دستانتان لبریزِ مهربانی است. شما که تاب نگاه های منتظر خانواده های نیازمند را ندارید. شما که محبّت خود را از ارزانی سفره های مردم محروم می کنید. شما که آفریننده روز نیکوکاری هستید.