گرفته راه گلویم به عقده‌های فرج
به سر هوای تو دارم، به دل نوای فرج
ببین که زخمیِ زخمی ز تیرِ هجرانم
به نیمه جانیِ من ده کمی دوای فرج
به کودکی دلِ من را هوایی‌ات کردی
دلیل پیری من شد فقط هوای فرج
برای این که ندیده نبینمت بروم
هزار مرتبه خواندم تو را دعای فرج
ولی گمان نکنم قابلِ رخت باشد
غلامِ رو سیه و روی تو صفای فرج؟
بیا و در شبِ قدرم، بخوان مناجاتی
ای ابتدای جدایی، ای انتهای فرج
فقط بیا و بگو تا که فرصتی باقیست
ندیدی از من رسوا دمی وفای فرج